خداحافظ بانو یا احساس

سلام بانو

این روزها که می گذرد بهترم از تمام روزهای گذشته..فشارها،هر چند موقتی، برداشته شده اند و فرصت نفس کشیدن به من ارزانی داشته اند.آن تب و تابها و التهابهای اولیه ی من در برخورد با تو که گذشت باز مثل عادت همیشه ی این سالها رخوت و بی تفاوتی حسی بود که در من جوانه زد و همچنان مثل همه ی ماجراهای تقریبا مشابه-تو بگو خفیف تر- پشیمانی و به مسخره گرفتن تفکرات پیشین و باور این که احساس من به تو هوسی بوده زودگذر یا جوی یا سوء تفاهمی یا عش...کافیست...رهایم که کنی تا صبح می توانم برایت کلمه قطار کنم..

همین می شود که مطابق معمول تو را وارد دایره ی دوستان می کنم و سعی می کنم مثل یک دوست نه یه خواهر با تو صمیمی باشم و شوخی کنیم و بخندیم و از لحظاتی که هستیم لذت ببریم و بعد هم که رفتی...هیچ دیگر.رفته ای تا فردا...مثل همه ی انشانهای پیش از تو...مثل بقیه ی آدمهای دنیا...مثل تمام آدمهای پیشنهادهای دوستان و همه ی آشناییهای خودم در تمام این  یک سال...

حالا این روزها دوباره آفتاب همان آفتاب همیشگی شده و هر روز خیلی معمولی طلوع می کند و مسیری در آسمان می پیماید و شب که می شود خیلی کلیشه ای غروب می کند،بی آنکه روزها طعمی دیگر داشته باشند.
بی آنکه دلم بلرزد و هیجان پنهان کردنش چالشی باشد برای این روزهای عادی متوالی.می بینی بانو؟همه چیز مثل سابق شده.نه من دیگر برای رسیدن به تو نقشه می کشم نه دیگر حتی فکر تو آزارم می دهد...من،منِ سابقم و تو هم برای من میم(یا ی یا ه یا...لعنت...هر حرفی که می خواهی بگذار اینجا)  و نه بانو...فقط...فقط در این میان مطلب کوچکی آزارم می دهد.این که هرگاه با تو حرف می زنم.مثلا همین امروز هم...دلم می گیرد...دلم می گیرد که تو هستی و من هستم و بانویی نیست...

و چقدر این روزها دلم سرشار احساس بی مخاطب است و خودم خالی  از احساس...

کات..