خیلی سخته!!!

خیلی سخته که از دیدن کسی مشعوف بشی و به روی خودت نیاری

خیلی سخته که از همنشینی با یک نفر احساس خوشی بهت دست بده

و به روی خودت نیاری

خیلی سخته که تو آرزو داشته باشی کنار یه نفر باشی

و اون خبر نداشته باشه

خیلی سخته که تو از شنیدن صدای یه نفر لذت ببری و به روی خودت نیاری

خیلی سخته که تو موقع حرف زدن با یه نفر همه ی حواست ب

ه طنین صدای طرفت باشه و اون بی خبر

خیلی سخته که با گوشه و کنایه تو هزار موقعیت مختلف هزار نفر رو از احساست نسبت به یک انسان دیگه مطلع کنی

ولی طرف در نهایت بی اطلاعی به سر ببره

خیلی سخته که تو تنهایی خودت برای طرف بمیری و جلوش وانمود کنی که هیچ احساسی نسبت بهش نداری

خیلی سخته که در بعضی موارد انکارش کنی!

این ظلمه که یک نفر همه ی زندگیت شده باشه و نقش بازی کنی

این گناهه که یک نفر رو به معنای واقعی کلمه دوست بداری( دوست داشتنی که واسه هر ننه قمر کاکل به سر هزاررنگی خرجش نکرده باشی! دوست داشتنی که هیچ وقت به گذشته بیان نشود و لحظه های با ارزش زمان حالش رو تک تک ببوسی و نوازش کنی و در رسیدن لحظه ی بعدی غرق در انتظار باشی دوست داشتنی که با هر بار تکرارش یک تکه از وجودت رو دورش بپیچی و به طرفت بدی ) و مطلعش نکنی 

این ظلمه، این ستمه ، نهایت نا مردیه!